In Memoriam
Waardevol zijn al die woorden met de pen der liefde neergezet.
Koester de herinnering die zo mooi wordt stilgezet.
Lars
(7 maart 1988 - 10 december 2002)
Lars (Gielars Mouton de Patrie) werd geboren op 7 maart 1988 en kwam op 9 weken leeftijd bij mij.
Hij groeide op tot een actieve en gehoorzame makker, altijd bereid om met de baas iets te gaan ondernemen.
Hij was ook een mooie hond. Onder drie verschillende keurmeesters haalde hij drie keer de
kwalificatie Uitmuntend. Later verging de schoonheid, maar zijn gouden karakter bleef tot het eind.
Als er ergens op aarde een hond de predikaten eerlijk, trouw en betrouwbaar verdiende, was hij het wel.
Toen hij 11 maanden oud was, kwam er een maatje bij, waar hij eindeloos mee speelde tot ze beiden
volwassen waren en beiden de baas wilden zijn. Het spelen was over, maar ze waren altijd bij elkaar
in de buurt, ze hoorden bij elkaar.
Op de leeftijd van 1,5 jaar haalde Lars bij de Dierenbescherming zijn diploma Gehoorzame Huishond.
Op 2,5 jarige leeftijd sloeg voor Lars het noodlot toe. In volle vaart gleed hij uit over het natte
gras en knalde met zijn heup tegen een boom. Hij hield er HD aan over. Dit werd in de loop der jaren
erger en het lopen ging hem steeds moeilijker af. Ook kreeg hij problemen met zijn endeldarm: een
uitstulping zorgde ervoor dat hij altijd moeite met poepen had.
Ondanks zijn gebreken bleef hij echter plezier in het leven houden. Hij hield zielsveel van ballen
en je kon hem geen grotere lol doen dan die weg te gooien. Op zijn manier "stormde" hij er dan achteraan.
Woest kwispelend kwam hij er dan mee terug.
 Lars op 2,5 jarige leeftijd |
Toen hij 12 jaar oud was, ging zijn maatje hemelen. Het werd stil in huis.
Er kwam een nieuwe pup. Ondanks dat hij zelf oud en moe was, ging Lars heel goed met de pup om: tolerant, rechtvaardig, maar ook duidelijk zijn grenzen aangevend. De aanwezigheid van de pup gaf hem ook weer wat vuur, hij bloeide op. Zomer 2002, Lars was ruim 14 jaar oud, kwam er weer een pup bij. Ook deze werd rechtvaardig behandeld, maar Lars gaf zijn grenzen duidelijk aan. Hij moest wel, want zijn heupen waren zo slecht dat een klein zetje voldoende was om hem te laten omvallen.
Zaterdag 30 november 2002, het GH-examen. Lars deed mee en volbracht in zijn eigen tempo alle oefeningen foutloos. Hij haalde de krant als oudste hond in Nederland die dat examen met succes volbracht. Hij vond het best, zoals hij zoveel dingen accepteerde. Die vrijdag ging hij weer vrolijk mee naar het bos, samen met de andere twee Groenendaelers en de twee Border Collies van een collega-trainer, waarmee ik altijd op vrijdag een boswandeling maak. Een rondje van 1,5 uur. Onvoorstelbaar dat hij het steeds weer vol hield! En elke week weer enthousiast dat hij mee mocht!
Maandag 9 december 2002. Het is mis. Lars heeft vele epileptische aanvallen. Elke inspanning, zelfs water drinken, veroorzaakt een aanval. Medicijnen brengen verlichting, maar ook slapte, desoriëntatie en verlies van controle. Het is echt mis. Dinsdag weet ik dat hij niet mee beter wordt. Hij lijkt het zelf ook te beseffen en berust. We maken de laatste rit naar de dierenarts. Daar slaapt hij rustig in, moegestreden, op.
Het sprookje is uit.
Een gouden hond is heengegaan.
 Lars in betere tijde |
 Lars in de tuin |
 Lars op oudere leeftijd, nog altijd gek op water |
Laatst gewijzigd op: